Tavla, özel bir platform üzerinde 2 zar ve 15 siyah, 15 beyaz taşla oynanan iki kişilik bir oyundur. Dünyadaki en eski oyunlardan biridir ve mirası pek çok millet tarafından sahiplenilir. Oyunun ilk ortaya çıktığı devirde de tavladaki zarlar ve taşların kemiklerden yapıldığı düşünülmektedir.

Tavlanın tarihi MÖ 3000 yıllarına uzanır. Antik Romalıların Ludus Duodecim Scripture (12 çizgi oyunu) denen ve modern tavla ile neredeyse aynı bir oyun oynadığı bilinmektedir.^[1] Zamanla oyunun farklı toplumlarda farklı versiyonları türetilmiştir.

Tavladaki karşılıklı altışar hane 12 ayı, 15 beyaz ve 15 siyah pul ayın 15 gece ve 15 gündüzünü, karşılıklı 12'şer hane de günün 24 saatini temsil eder.^{[kaynak belirtilmeli]}

Tavlada, 4.500 civarında hamle ihtimali bulunduğundan oyunda ustalaşmak önemlidir. Ancak zarın şansı simgelemesinden dolayı şans faktörü de kendisini hissettirmektedir.

Bazı kaynaklarda "modern" ve "geleneksel" tavla şeklinde ayrım yapılır. Modern tavla ile kast edilen zarların tutmayı engellemek için fincanla atılması ya da tavla takımlarının 21 inç olması gibi federasyon standartlarına uygun oyun oynanmasıdır.

Osmanlı Devleti'nde 1400'lü yıllarda Türklerde tavla oyunu yaygınlaşmıştır. Osmanlı'nın yükseliş döneminde tavla çok büyük bir önem taşımaya başlamıştı. Günümüzde tavla geleneği Türklerde devam etmektedir.

Türkiye'de çok yaygın bir oyun olan tavlada usta oyuncular bir gelenek biçiminde zar kombinasyonlarının Farsçadan Türkçeye geçen isimlerini kullanırlar.

Zarların isimleri

1-1: Hep Yek

2-2: Dubara;

2-1: yek-i dü;

3-3: Dü Se;

3-2: Seba-i Dü;

3-1: Se Yek;

4-4: Dört Cihar ("Dört Caar" gibi de okunur);

4-3: Cihar-ü Se ("Caar-i Se" gibi de okunur);

4-2: Cihar-i Dü ("Caar-i Dü" gibi de okunur);

4-1: Cihar-ı Yek ("Caar-i Yek" gibi de okunur);

5-5: Dü Beş;

5-4: Cihar-ü Penc ("Caar-i Penc" gibi de okunur);

5-3: Penc-ü Se;

5-2: Penc-i Dü;

5-1: Penc-i Yek;

6-6: Dü Şeş;

6-5: Şeş Beş;

6-4: Şeş Cihar;

6-3: Şeş-ü Se;

6-2: Şeş-i Dü;

6-1: Şeş-i Yek;

Kaynakça