Czołg lekki to rodzaj czołgu o stosunkowo niewielkiej masie, uzbrojeniu i opancerzeniu. Czołg lekki wyróżniany był w najbardziej rozpowszechnionej historycznej klasyfikacji czołgów w zależności od ich masy, jako gąsienicowy wóz bojowy lżejszy od czołgów średnich i ciężkich. Podstawowym wyznacznikiem tej kategorii była masa, od kilku do około 11-15 ton, rzadziej zdarzały się konstrukcje cięższe – do ponad 20 ton (począwszy od końcowego okresu II wojny światowej). Czołgi lekkie do końca II wojny światowej z reguły uzbrojone były w armaty małego kalibru, od 20 mm do 45 mm, typowo 37 mm, oraz karabiny maszynowe albo tylko karabiny maszynowe. Od końcowego okresu II wojny światowej, uzbrajane są w armaty kalibru 75 mm lub większego, o zredukowanych jednak parametrach w stosunku do armat przenoszonych przez cięższe pojazdy. Pierwsze czołgi lekkie pojawiły się równolegle z czołgami ciężkimi (nieklasyfikowanymi jednak wówczas jako takie) już pod koniec I wojny światowej – największy sukces z nich odniósł francuski Renault FT-17, którego konstrukcja stała się klasyczna dla czołgów w ogólności. W okresie międzywojennym pojawiła się wyróżniana osobno kategoria małych bezwieżowych czołgów lekkich, nazywana potocznie tankietkami, używanych głównie do szkolenia wojsk pancernych z uwagi na niski koszt. Koncepcje użycia czołgów w tym okresie dopiero się krystalizowały i aż do II wojny światowej czołgi lekkie były traktowane w większości armii jako podstawowy rodzaj czołgu, któremu jedynie ewentualnie dla wsparcia miały towarzyszyć czołgi średnie i ciężkie. Czołgi lekkie w tym okresie projektowane były także dla wyspecjalizowanych zadań, jak czołgi wsparcia piechoty, wsparcia kawalerii, czołgi szybkie lub rozpoznawcze czołgi pływające. Dopiero podczas II wojny światowej okazało się, że czołgi lekkie są za słabo uzbrojone i opancerzone, jak na potrzeby pola walki. Dominującą rolę na polu walki objęły czołgi średnie, które stały się podstawowym rodzajem czołgu, oraz czołgi ciężkie, a czołgi lekkie zaczęto przeznaczać jedynie do celów prowadzenia rozpoznania, do których nadawały się z uwagi na mniejsze rozmiary i większą manewrowość. Po II wojnie światowej, gdy czołgi średnie i w dużej mierze ciężkie zostały zastąpione przez czołgi podstawowe, rola czołgów lekkich w dalszym stopniu zmalała. Produkowano nieliczne konstrukcje, przeznaczone do specjalistycznych zadań (desantowych i rozpoznawczych). Obecnie czołgi lekkie są już rzadko używane ze względu na potrzeby współczesnego pola walki, gdyż ich rolę spełniają zarówno kołowe jak i gąsienicowe pojazdy rozpoznawcze, lepiej nadające się do tego celu. Obecnie nazwa "czołg lekki" niekiedy jest używana dla określenia (niebędących de facto czołgami) gąsienicowych bojowych wozów piechoty, uzbrojonych w wielkokalibrowe armaty (kalibru powyżej 100 mm), aby odróżnić je od bojowych wozów piechoty uzbrojonych w szybkostrzelne małokalibrowe armaty automatyczne kalibru 20-40 mm. Przykłady: (kraj produkcji): 7TP (Polska) PzKpfw II (Niemcy) PT-76 (ZSRR) M3/M5 Stuart (Stany Zjednoczone) AMX-13 (Francja)Do obecnie używanych czołgów lekkich należą: Stingray Close Combat Vehicle-Light
Go to Article