Spawanie MIG/MAG (ang. Metal Inert Gas / Metal Active Gas) – spawanie elektrodą topliwą w osłonie gazów obojętnych (MIG, metoda 131) lub aktywnych (MAG, metoda 135)^[1]. Jako gazy osłonowe obojętne najczęściej stosuje się argon lub hel. Natomiast jako gazy osłonowe aktywne – dwutlenek węgla lub jego mieszaninę z argonem.

W metodzie MIG/MAG łuk elektryczny jarzy się między spawanym materiałem, a elektrodą w postaci drutu. Łuk i jeziorko ciekłego metalu są chronione strumieniem gazu obojętnego lub aktywnego. Metoda nadaje się do spawania większości materiałów, dobierając druty elektrodowe i gaz osłonowy, odpowiednie dla różnych metali.

Parametry spawania

• natężenie prądu: 40–500 A^[2]
• moc cieplna: 1,25 kW^[2]
• napięcie elektryczne: 14–28 V
• prędkość spawania 0,2–0,5 m/min
• średnica drutu spawalniczego: zazwyczaj 0,6-4,0 mm^[2]
• natężenie przepływu gazu ochronnego 12–30 l/min

Zastosowanie metody

• w liniach technologicznych i pracach montażowych
• do spawania automatycznego i półautomatycznego

Zalety metody

• dobra jakość spoin
• duża wydajność
• możliwość zrobotyzowania metody
• możliwość spawania elementów o szerokim zakresie grubości
• możliwość spawania we wszystkich pozycjach

Wady metody

• przeznaczona jest wyłącznie do spawania stali niestopowych (MAG)
• w czasie spawania przy osłonie dwutlenku węgla występuje duży rozprysk metalu (MAG)
• konieczność stosowania osłony przed wiatrem w czasie spawania na przestrzeni otwartej
• konieczność odpowiedniego przygotowania brzegów elementów spawanych
• skłonność do powstawania przyklejeń w złączach spawanych
• w przypadku spawania ręcznego, jakość połączeń spawanych uzależniona od zdolności manualnych spawacza

Zobacz też

• TIG