Kontaktron – łącznik elektryczny hermetyczny sterowany polem magnetycznym. Pierwsze kontaktrony pojawiły się na rynku w roku 1940 jako rozwinięcie przekaźnika. Kontaktron składa się z hermetycznej bańki szklanej, w której, w atmosferze gazu obojętnego lub w próżni, zatopione są styki z materiału ferromagnetycznego. Pod wpływem odpowiednio ukierunkowanego zewnętrznego pola magnetycznego w stykach indukuje się własne pole magnetyczne, styki zaczynają się przyciągać i zwierają się. Aby polepszyć pracę styków i uzyskać stabilną charakterystykę pracy, końce styków pokrywa się – w zależności od przeznaczenia i warunków pracy – warstwą metalu szlachetnego: złotem, wolframem, rutenem czy rodem, lub powłokami mieszanymi. Istnieje także odmiana styków zwilżana rtęcią. Kontaktrony wysokonapięciowe najczęściej wykonywane są jako próżniowe. Można rozróżnić dwa typy kontaktronów ze względu na sposób podtrzymywania i zwalniania styków: nieremanencyjne – najpopularniejsze, potrzebują energii w postaci pola magnetycznego do podtrzymania jednego ze stanów; remanencyjne – zmieniają stan pod wpływem krótkiego impulsu pola o odwrotnej polaryzacji niż w poprzednim cyklu sterowania, a do podtrzymania stanu nie jest potrzebna energia. Ważną cechą jakościową kontaktronów jest ich czułość na pole magnetyczne wyrażana w amperozwojach (symbol AT). Typowe czułości ogólnie dostępnych kontaktronów wynoszą od 10 do 60 amperozwojów, przy czym niższa wartość odpowiada większej czułości. == Przypisy ==
Go to Article