Brom (Br, gr. βρῶμος, brómos, oznacza „mocno pachnący” lub „smród”, łac. bromum)^[8] – pierwiastek chemiczny, niemetal z grupy fluorowców w układzie okresowym. W warunkach normalnych jest brunatnoczerwoną cieczą o ostrym, nieprzyjemnym zapachu zbliżonym do zapachu chloru. Znanych jest 25 izotopów bromu o czasie półtrwania minimum 1 ms o liczbach masowych w zakresie 70÷94^[9], z których izotopy o liczbie masowej 79 i 81 są trwałe i występują w naturze w prawie równej ilości (50,6:49,4^[10]).

Występowanie

Występuje w skorupie ziemskiej w ilościach śladowych 0,37 ppm (wagowo, 1,6×10^−4[10]), głównie jako zanieczyszczenie piasku morskiego i pokładów soli kamiennej. Większe jego ilości (65 ppm) występują w wodzie morskiej. W obu przypadkach występuje on w formie bromku sodu.

Związki bromu

 Osobna strona: Kategoria:Związki bromu.

Najbardziej znane jego związki: bromowodór – po rozpuszczeniu w wodzie tworzy bardzo silny kwas bromowodorowy, oraz jego sole: bromek sodu, bromek potasu. Duże znaczenie w chemii organicznej mają jego sole fluorkowe NaBrF_x x=4,5,6, które są bardzo dobrymi grupami odchodzącymi w reakcjach podstawienia nukleofilowego.

Zastosowanie

Stosuje się go w wielu reakcjach np. do syntezy bromków alkilowych, które są bardziej reaktywne od odpowiednich chlorków. Bromek srebra w XX w. był masowo wykorzystywany w technikach litograficznych i fotograficznych. Bromek potasu był szeroko stosowanym środkiem w Wojsku Polskim mającym na celu tłumienie napięcia seksualnego u żołnierzy.^{[potrzebny przypis]}

Znaczenie biologiczne

Brom jest obecny we wszystkich organizmach w ilościach zbliżonych do jego stężenia w wodzie morskiej (ok. 50 ppm), nie odgrywa on jednak żadnej roli w procesach życiowych^{[potrzebny przypis]}.

W dużych ilościach czysty brom jest silnie toksyczny. Jony bromkowe Br⁻ są nieszkodliwe, o ile ich stężenie nie przekracza tego obecnego w wodzie morskiej.

Izotopy

Brom-82

Ulegając rozpadowi emituje promieniowanie beta o energii 444 keV (98,3%) i promienie gamma o energiach 221–1960 keV^[10]. Używany w defektoskopii, badaniach szczelności i hydrobiologicznych.

Wykazuje średnią radiotoksyczność. Brak narządu krytycznego (całe ciało). Dopuszczalne skażenie 370 kBq^[10].

Historia

W 1825 r. podczas wakacji, student pierwszego roku chemii w Heidelbergu, Karl Löwig otrzymał pierwszy raz nowy pierwiastek, jednak nie wiedział, czym jest ta substancja przypominająca chlor. Dopiero w 1826 r. Antoine Balard ogłosił w wynikach swoich badań odkrycie nowego pierwiastka.

Jako pierwszy polską nazwę „brom” zaproponował Filip Walter.

Zobacz też

• woda bromowa
• AOX