Napęd przedni (ang. FWD – Front Wheel Drive) – rodzaj przeniesienia napędu stosowany w pojazdach silnikowych, moment obrotowy przekazywany jest na przednią oś pojazdu. Jedynym rozwiązaniem stosowanym przy przednim napędzie jest umieszczenie silnika z przodu pojazdu. Sam silnik zaś, może być umieszczony:

• wzdłużnie do osi pojazdu, lub
• poprzecznie do osi pojazdu.

Historia

W 1904 roku J. Walter Christie uzyskał US Patent No. 761 657 chroniący rozwiązania przedniego napędu. Był on konstruktorem kilku samochodów wyścigowych posiadających przedni napęd. W 1911 J. Walter Christie założył firmę Front - Drive Motor Company, produkującą ciężarówki przeznaczone do transportu sprzętu gaśniczego. W 1929 roku firma Cord zastosowała przedni napęd w luksusowym samochodzie L-29. Jako pierwsza produkcję wielkoseryjną aut z przednim napędem rozpoczęła firma Citroën. Citroën Traction Avant bez większych zmian był produkowany w latach 1934-1957. Kolejno popularność zyskały przednionapędowe modele 2CV i DS. Do popularyzacji przedniego napędu przyczyniły się sukcesy sportowe samochodów Mini produkowanych przez British_Motor_Corporation. Obecnie przedni napęd posiada większość samochodów z segmentów od A do D. Najmocniejszym samochodem przednionapędowym, produkowanym seryjnie, był Oldsmobile Toronado z 1966 roku wyposażony silnik o mocy 404 KM^{[potrzebny przypis]}. Pierwszym produkowanym seryjnie w Polsce samochodem posiadającym przedni napęd była Syrena.

Konstrukcja

Silnik, przekładnia główna i skrzynia biegów stanowią jeden zespół, który umieszczony jest przed, nad lub za przednią osią. Dzięki tak zwartej konstrukcji możliwe jest uzyskanie samochodu krótszego o 10-30 cm w porównaniu z samochodem z klasycznym układem napędowym lub pozwala to na uzyskanie odpowiednio więcej miejsca w przedziale bagażowym.

Zalety i wady

Zalety

• podsterowna charakterystyka podczas jazdy na zakręcie i w związku z tym większa zdolność kontroli pojazdu przy małych i średnich prędkościach
• dobra zdolność pokonywania wzniesień przy małym obciążeniu
• prosta konstrukcja tylnego zawieszenia
• ze względu na brak mostu napędowego uzyskana jest krótsza droga momentu napędowego oraz wykonanie płaskiej podłogi nadwozia
• mała wrażliwość na wiatr boczny
• niższe koszty produkcji
• przestronniejsze wnętrze
• mniejsza masa
• większa sprawność (tylko w przypadku układu z silnikiem umieszczonym poprzecznie do osi pojazdu w porównaniu do innych typów napędu na drodze przekazania napędu na koła)

Wady

• przy całkowitym obciążeniu pogorszenie zdolności rozpędzania i pokonywania wzniesień na mokrej i śliskiej nawierzchni
• konieczność przenoszenia przez zawieszenie zespołu napędowego momentu silnika pomnożonego przez całkowite przełożenie układu napędowego
• przy gwałtownym przyśpieszeniu podczas wchodzenia w zakręt, podsterowny charakter prowadzenia staje się bardzo niebezpieczny, samochód mimo skręconych kół ma tendencję do kontynuowania jazdy na wprost
• przy dużym obciążeniu przedniej osi wymagane jest duże przełożenie przekładni kierowniczej
• obciążenie kół zarazem kierowanych i napędzanych
• w przypadku dużych mocy silnika (więcej niż ~200 KM) gwałtownym przyspieszeniom towarzyszy, nieprzyjemne dla kierowcy, odczucie "wyrywania" kierownicy z rąk
• gorszy w porównaniu do napędu klasycznego dostęp do elementów podczas naprawy, jak i ich większa komplikacja
• niekorzystny rozkład masy na osie

• Michał Fiszer, Jerzy Gruszczyński, 5/2013, "Czołgi Johna Waltera Christie - początek legendy", Technika Wojskowa Historia, ISSN 2080-9743.
• Harald H. Linz, Halwart Schrader, 1992, Wielka Encyklopedia Samochodów, Wydawnictwo Res Polonia, ​ISBN 83-7071-042-2​.

Zobacz też

• Napęd tylny
• Napęd na cztery koła