Nitonakrętka – rodzaj nitu rurkowego z częścią gwintowaną wewnętrznie. Składa się z części gwintowanej, części niegwintowanej cienkościennej i kołnierza. Nitonakrętkę mocuje się w blasze lub cienkościennym profilu w sposób zbliżony do nitów rurkowych; z jednej strony osadzona jest na kołnierzu, a z drugiej na spęczeniu powstałym na części niegwintowanej. Proces montażu to: 1) wkręcenie od strony kołnierza nagwintowanego trzpienia, 2) osadzenie nitonakrętki w otworze, 3) dociśnięcie przez kołnierz do materiału, 4) wykonanie spęczenia poprzez powrotny ruch trzpienia (bez obrotu), 5) usunięcie trzpienia przez jego wykręcenie. Odcinek gwintowany wykorzystywany jest i do montażu, i – następnie – umożliwia wkręcenie właściwego elementu złącznego. Ryflowanie i wypustki pod kołnierzem zapobiegają obracaniu się zamontowanej nitonakrętki w gnieździe.. Zaletą nitonakrętek jest przede wszystkim bardzo szybki (trwający kilkanaście sekund) montaż, stosunkowo łatwy do zautomatyzowania. Nitonakrętki występują też w postaci nieprzelotowej, a dodatkowo wyposażone (już u producenta) w uszczelkę pod kołnierzem – zapewniają szczelność. Coraz częściej nitonakrętki są zastępowane technologią wiercenia termicznego, która jest znacznie tańsza i szybsza. Technika ta pozwala na wyeliminowanie takich wad nitonakrętek jak: korozja elektrochemiczna, poluzowanie lub zerwanie nitonakrętki w wyniku pracy połączenia gwintowanego, kosztowne oprzyrządowanie, tj. zaciskarki nitonakrętek, problem z montażem nitonakrętki w powierzchni walcowej. == Przypisy ==
Go to Article